ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ…

all photos by stavros "delas" dellaportas copyright 2002 - 2011 all rights reserved.

LOCATION: ITHAKI
TIME: midnight
SUGGESTED SONG: Happy The Man Stepping Through Time

Γράφει η Brizault

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ…

1.

Δεκέμβρης. Μετράει στο Τρία. Λίγες ώρες προτού να γίνει Τέσσερα. Ήσυχη βραδιά. Χάθηκε ο Άνεμος. Χάθηκε η υγρασία. Το λιμάνι ήσυχο. Πάνε μέρες που προσμένει ήχο άγκυρας να ακούσει. Μάταια.

Τέτοια βραδιά είναι η αποψινή. Χειμώνιασε. Δεκέμβρης. Πλησιάζει Μεσάνυχτα. Όπου να ναι οι τελευταίοι θα ξεμυτίσουν, έτοιμοι για διασκέδαση. Περιμένουν  να συνομιλήσουν, να αφουγκραστούν , να κοινωνήσουν. Σαββατόβραδο. Το Θιάκι φοράει τα ¨καλά¨ του.

Κάτι διαφορετικό απόψε. Σπάει τη ρουτίνα. Πάρτι στο ¨Μαραμπού¨. Ξεχασμένοι φίλοι, ξεχασμένες αναμνήσεις, ξεχασμένα νεύματα, ύφη, χαμόγελα, ματιές. Ξύλινο πάτωμα μ αθόρυβα ίχνη από ψηλοτάκουνα του παρελθόντος. Γεμίζω το ποτήρι με Jack και αφουγκράζομαι.. Έξω από τα τετραγωνισμένα παράθυρα το Θιάκι. Κοιμάται. Αιώνες τώρα το ίδιο σκηνικό.

Βουβές αποχρώσεις του παρελθόντος.

Ένα τιμόνι στο τοίχο κι ένα κουπί προσδίδουν χαρακτήρα ναυτικό.

Το νησί γεμάτο καπεταναίους… Ξέμπαρκους.

Όλα περιτριγυρισμένα από κόκκινο και πορτοκαλί. Κόκκινα κραγιόν από πόρνες Περιστερίου… Κόκκινα μαλλιά μαρτυρούν ελαφρότητα. Λάθος.

Στο Γύρο, καθισμένα ζευγάρια μάτια, παρατηρούν, παρακολουθούν…. Χα. Αστείο. Το γύρο του Θανάτου….

Όλα στο τίποτα.

Διάφανες λάμπες

Φέγγουν ηδονές

Και κρυμμένα αναφιλητά.

Ποτά… πάντα νοθευμένα με αναμνήσεις.  Εκρηκτικός συνδυασμός.

Έξω απ τα γυάλινα τετραγωνισμένα παράθυρα; Ησυχία. Κάποιοι ονειρεύονται δίχως το πρωί να μπορούν να θυμηθούν την ηδονή της περασμένης νύχτας. Επαναλαμβανόμενα όνειρα σε επαναλαμβανόμενες νύχτες…

Κάποιοι συνεχίζουν το ποτό….

Προσπαθώντας να ξεχάσουν αυτά που είχαν κι έχασαν.

Κάποιοι άλλοι μάταια προσπαθούν να κάνουν πιο ισχυρά τα θέλω τους.

Ανάμεσα από καθαρά βλέμματα κι από βρώμικο παρελθόν. Ανάμεσα σε Διονυσιακές μεταμορφώσεις και προβολές σατύρων… ανάμεσα από αγνά παιδικά ¨γεια σου¨ και ¨άργησες. Σε περίμενα¨. Δεν πρέπει να είσαι πάνω από δεκαεπτά. Και; Η μητέρα μου στην ηλικία σου με γεννούσε… Ακόμη νιώθω στο πρόσωπο το stress της στιγμής…

Μελαχρινή κυρά κύματα κρύβεις στο βλέμμα σου

Κύματα στη σκέψη σου…

Τσιγάρο κρατάς κι αναμμένο στέκει το εγώ σου. Την στάχτη πετάς σε παρελθοντικό αέρα. Ο Αίολος σύντροφος σου γίνεται. Δε σε κερνάει ασκό για το μεγαλόπρεπο ταξίδι της επιστροφής. Σε κερνάει ποτό. Ανασυγκροτείς τον εαυτό σου….

Νέα φουρνιά. Καλσόν διχτυωτά. Βαθιά ντεκολτέ, χαμόγελα γεμάτα αμηχανία και υπονοούμενα. Εκεί που η αθωότητα συναντά το ρεαλισμό.

Εκεί που το απλό φαίνεται περίπλοκο.

Νεύματα και ανασχηματισμοί

Κλαδιά που κάποτε γράψαμε στους κορμούς τους ¨σ’ αγαπώ¨.

Εκεί απόψε το Θιάκι βρίσκεται.

Λύνει εξίσωση με κοινό παρανομαστή την ιστορία.

Οδυσσέας, Πηνελόπη, Ποσειδώνας, Καλυψώ….

Εγώ, Εσύ, Αυτός, , Εκείνοι… Η άλλη, οι άλλοι….. Καληνύχτα.

Έτσι το Θιάκι υποδέχεται τον Αυγερινό.  Δίχως Τη Πούλια. Ξημερώνει Τέσσερις.

Μόνος στέκω κι αφουγκράζομαι.

Οι ζωντανοί έπαψαν να μιλούν χρόνια τώρα. Οι νεκροί βγάζουν λογύδρια, στη σκοτεινή σαν μαυσωλείο τη νύχτα, πλατεία.

Καληνύχτα Θιάκι

Και μη ξεχνάς το πόσο πολύ αγαπήθηκες…

By Brizault 

copyright 2002 - 2011 all rights reserved.