ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ 2. . . . !

all photos by stavros "delas" dellaportas copyright 2002 - 2011 all rights reserved.

LOCATION: cosmos
TIME: past
SUGGESTED SONG: Vivaldi - Four Seasons (Winter)


γράφει η Βριζω.

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ 2. . . . !

Είναι στιγμές που το μυαλό χάνεται….

Φεύγει η λογική… Και τότε είναι που επικρατεί ο άδολος λόγος….

Εκεί βρίσκομαι απόψε.

Εκεί στέκω. Αναμένω.

Κρώξιμο γλάρου με βγάζει απ τη λήθη. Η κεραία τεντωμένη. Σαν σχοινοβάτης προσπαθώ την ισορροπία να βρω. Να μη γελάσω. Να μη γελαστώ.

Βραδιάζει άγχος. Βραδιάζει ευθύνη. Θα ξημερώσει άγνωστο….

Απόψε δεν παίζει το ραδιόφωνο…

Η μουσική είναι απ την Συμφωνική Ορχήστρα της Φύσης….

Μαέστρος ο Άνεμος…

Σολίστας ο Παφλασμός των Κυμάτων..

Απόψε τα φώτα είναι κλειστά.

Μόνο τα κεριά που σιγοκαίνε στο ρυθμό των κλαδιών…

Το φεγγάρι ρίχνει λοξές ματιές στους θνητούς της ζήσης… Κοντεύει να γεμίσει, κι ωστόσο άδειες παραμένουν οι καρδιές τους…

Η Παναγιά κλαίει…  Διάφανες σταγόνες που αφήνονται στην αιωνιότητα…. Τέτοια Μεγαλοπρέπεια….

Οι θνητοί δε κλαίνε πια…. Έχουν στεγνώσει από συναισθήματα… Έχουν στεγνώσει από όνειρα…. Αφήνουν στους Θεούς τα δύσκολα…. Μόνο Προσεύχονται…. Αρκεί να τους νιώθουν ΕΚΕΙ, να ξέρουν ότι υπάρχουν…

Κόμπος στο στομάχι. Περπατάω μες του μυαλού μου τις οδούς – στις χωρίς όνομα –

κι αναρωτιέμαι. Αδιέξοδο. Δυο πινακίδες για καθοδήγηση. Κάνω ανακατεύθυνση της ζωής μου μέσα απ τη μνήμη. Εκεί που προδόθηκε η πίστη. Εκεί που ο αναστεναγμός έκρυψε ματωμένα φιλιά…. Ακύρωσα στιγμές για να μπορέσω να προχωρήσω. Να πάω που;

Οι μνήμες χάνονται μέσα στη καθημερινότητα. Μα ξανάρχονται στην ηρεμία της Κυριακής. Τετάρτη είναι ακόμα. Γι αυτό επιθυμώ τη καθημερινότητα. Παιχνίδι ισχυρών. Εγώ και το παρελθόν. Τι ύβρης! Σχέση εμπιστοσύνης. Γεννάω  ¨θέλω¨  εγκυμονώντας  ¨τρέλα¨…

Στρέφω το κεφάλι δυτικά. Μυρωδιά από βρεγμένο φασκόμηλο… Μυρωδιά από πρωτοβρεγμένο χώμα.  Μαντρωμένα σκυλιά κάπου πιο πέρα αναζητούν ελευθερία…Τότε ήταν που έτρεχα στο γήπεδο παίζοντας ποδόσφαιρο… Τότε ήταν που ιδρωμένος κατέφευγα στο σπίτι της γιαγιάς - εκεί κοντά- για ένα φρέσκο χυμό. «Καλημέρα θεια Στάμω»!!!  « Ποιανού είσαι γιε»;;;  Τόσα χρόνια μετά, την  ίδια ερώτηση μου κάνει…

Ο Αέρας μου ανακατώνει τα μαλλιά. Γδέρνει το λευκό μου πρόσωπο. Στρέφω το κεφάλι ανατολικά. Μυρωδιά από κουποτάψι. Τότε ήταν που η Νόνα μου, μου λέγε το παραμύθι με τον ¨Πιατζάκι¨… ακόμη ακούω τη φωνή της… ακόμη προσεύχομαι για την ανάπαυσή της… ακόμα ριγώ στο τραγούδι του Σπύρου του Αρσένη ¨Νόνα¨….

Ακροβατώ στο τεντωμένο σχοινί της σκέψης μου.

Δεν είμαστε εμείς που αλλάζουμε

Είναι ο καιρός που φεύγει

Είναι αυτός που αναζητά την εξέλιξη…

Προστατευμένος από λευκό της αθωότητας της οικογένειάς μου….

Μετρώ μήνες.

Μετρώ αναφιλητά.

Μετρώ νυχτιές .

Μετρώ.

Μονάδα μέτρησης η αχνή φιγούρα κάτω απ το φεγγαρόφωτο…

Κάπου μακριά μες τα απάτητα μέρη του μυαλού μου, μια βιόλα μου θυμίζει τεντωμένες χορδές ονείρων και επιθυμιών…

Όταν είσαι μόνος, έχεις μόνη συντροφιά τα πάντα. 

Το Όλον σα Μονάδα σου χτυπάει το κρανίο επιζητώντας απαντήσεις….

Εκεί που το λάθος γίνεται εξέλιξη, εκεί που το σωστό παραμένει στην αρχική του μορφή….Εκεί είναι που θέτεις στον εαυτό σου το ερώτημα: μοναχικότητα από επιλογή ή μοναξιά από ανικανότητα; 

all photos by stavros "delas" dellaportas copyright 2002 - 2011 all rights reserved.